Πριν από πενήντα χρόνια οι γέροντες του Αγίου Όρους απουσίαζαν τόσο από την θρησκευτική όσο και από την κοινωνική ζωή της Ελλάδας. Τις τελευταίες δεκαετίες οι αφηγήσεις που σχετίζονται με αυτούς άρχισαν να έχουν ευρύτατη διάδοση και ο γεροντισμός κατέστη μία από τις πιο σημαντικές μορφές, με τις οποίες εμφανίζεται και λειτουργεί ο θρησκευτικός λόγος στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία. Οι γέροντες του Αγίου Όρους επιχειρήθηκε να προβληθούν ως ένα είδος πολιτισμικής αντίστασης απέναντι σε αυτό το οποίο δηλωνόταν με τον όρο «Δύση» και ταυτιζόταν με το παιχνίδι για δύναμη και εξουσία.
Η παρούσα διατριβή επιδιώκει να δείξει ότι οι αφηγήσεις των γερόντων τελικώς έχουν λειτουργήσει και συνεχίζουν να λειτουργούν μέσα στην ελληνική κοινωνία στην υπηρεσία μιας σειράς ατομικών ή συλλογικών φαντασιώσεων για πληρότητα δύναμης και ηδονής. Τα θεωρητικά εργαλεία με τα οποία επιχειρείται η ανάλυση αυτή αποτελούν το προϊόν μιας συνομιλίας ανάμεσα στη Συμβολική Ανθρωπολογία και την Λακανική ψυχαναλυτική θεωρία. Απώτερος στόχος της διατριβής δεν είναι η επιβεβαίωση της κυριαρχίας της επιθυμίας για δύναμη πάνω στην ασκητική πράξη, αλλά η πολιτισμική κριτική αυτής της κυριαρχίας και η ανάδειξη της δυνατότητας για μία εναλλακτική οικονομία της επιθυμίας και μία διαφορετική σχέση τόσο με τον εαυτό μας όσο και με τους άλλους.