Με την απώλεια της συναισθήσεως στην δυτική Ευρώπη και την Βόρειο Αμερική, ήδη από τα τέλη του περασμένου αιώνος, του ότι η αίρεση είναι κάτι που θέτει σε κίνδυνο την σωτηρία του ανθρώπου αλλά ακόμη και τα πνευματικά και πολιτιστικά θεμέλια της κοινωνίας, ο δρόμος ήταν ανοιχτός για την δημιουργία ενός αντιορθόδοξου και αντιχριστιανικού κόσμου, τέτοιου όπως τον σχεδίασε και τον ετοίμασε η θεοσοφία της Μπλαβάτσκυ.
Η Εταιρία, ισχυρίζεται παραπλανητικά η Μπλαβάτσκυ, «Δεν υποστηρίζει ούτε διδάσκει καμιά δική της σοφία. Είναι η αποθήκη από όλες τις αλήθειες, που κήρυξαν οι μεγάλοι ενορατικοί, μύστες και προφήτες των ιστορικών και προϊστορικών χρόνων. Απ’ αυτές συγκεντρώνει όσες της είναι δυνατόν. Είναι λοιπόν ο αγωγός μέσα από τον οποίο διοχετεύεται στον κόσμο ένα μέρος από τις αλήθειες, που βρίσκονται στα κηρύγματα όλων των διδασκάλων του κόσμου. Και βέβαια η Θεοσοφία δεν είναι θρησκεία. Είναι η πεμπτουσία απ’ όλες τις θρησκείες.... η Θεοσοφία είναι πάνω στη γη ό,τι το λευκό φως για το ηλιακό φάσμα. Κάθε θρησκεία είναι ένα απ’ τα επτά χρώματα του πρίσματος. Κάθε χρωματιστή ακτίνα αγνοεί όλες τις άλλες και τις θεωρεί ψεύτικες, απατηλές... Kl έτσι αναθεματίζει για αιρετικές τις άλλες αποχρώσεις.... η ανθρωπότητα δεν θα βασανίζεται στο μέλλον απ’ την κατάρα του χωρισμού της τεχνητής πόλωσης, αλλά θα βυθιστεί μες στο αγνό χωρίς απόχρωση λευκό φως της αιώνιας αλήθειας.
Φυσικά η Μπλαβάτσκυ δεν είναι ειλικρινής. Εχθρεύεται όχι κάθε μορφή χριστιανικών και λοιπών δογμάτων, αλλά ιδίως τον ίδιο τον Χριστό, την Ορθόδοξη Εκκλησία και τον χριστιανισμό γενικώτερα. Ανάγει σε Εκκλησία αγία και άμωμο την ίδια την Θεοσοφική Εταιρία (σελ. 68-69). Ταυτίζει την Θεοσοφία με το «συνολικό αγαθό, τέτοιο όπως η φύση το χορηγεί στον άνθρωπο πάνω στη γη» (σελ. 70). Απορρίπτει την ανάσταση του σώματος (σελ. 108). Απορρίπτει την προσωπικότητα του ανθρώπου αφού συγχωνεύεται κάθε άνθρωπος σε κάποια «μονάδα» η οποία ενδύεται πολλές χιλιάδες προσωπικότητες μέχρι να τελειώσει το διαδοχικά μεταβιβαζόμενο κάρμα τους (σελ. 118). Καταδικάζει την προσευχή (σελ. 86). Για την προσευχή, λέει ότι «σκοτώνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας» και ότι μέσω αυτής αμοίβονται κάποιοι από τον Χριστό μόνο και μόνο γιατί τον παρακαλούν, πράγμα που εξοργίζει την Μπαλαβάτσκυ ως αντίθετο, δήθεν, προς την «αξιοπρέπεια» του ανθρώπου!!! (σελ. 85 έπ.). Από αυτή την αντιχριστιανική αντίληψη για την προσευχή και για την ανθρώπινη «αξιοπρέπεια», πηγάζει η λεγόμενη «θετική σκέψη» (βλ. βιβλίο π. Αντωνίου Αλεβιζόπουλου: Αυτογνωσία-αυτοπραγμάτωση-σωτηρία, Αθήνα 1991, έκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Πρεβέζης) και η αντιστροφή του νοήματος ιών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ακόμη, η Μπλαβάτσκυ αποστρέφεται την θεία συγχώρεση και διατυπώνει την θέση της θέτοντας το εωσφορικό ερώτημα: Έχει ο Θεός το δικαίωμα να συγχωρεί; Λέει χαρακτηριστικά η Μπλαβάτσκυ, ότι η αντίληψη ότι ο Θεός συγχωρεί, ευθύνεται για το ότι γίνονται εγκλήματα στις χριστιανικές χώρες αφού, δήθεν, ο δολοφόνος που στερεί από το θύμα του τη δυνατότητα μετανοίας, μπορεί μετά άνετα να μετανοήση και να σωθή, έχοντας και τις προσευχές όσων συναισθηματικών του συμπαρίστανται. «Είναι φανερό, πως ο άνθρωπος αυτός καλά έκανε κι εσκότωσε, γιατί έτσι εκέρδισε την αιώνια ευδαιμονία... Και τώρα καταλαβαίνετε γιατί οι θεόσοφοι δεν παραδέχονται αυτό το δόγμα. Βασική τους πίστη κι ελπίδα είναι η δικαιοσύνη, η ίδια για όλους, στον ουρανό και στη γη, είναι το Κάρμα» (σελ. 240- 243). Η ταλαίπωρη όσο και επικίνδυνη Μπλαβάτσκυ αγνοεί ότι κανείς δεν μετανοεί «άνετα».
Εκφράζοντας την αντίληψή της για την αγάπη, αποκρούει την χριστιανική αγάπη και την ελεημοσύνη (σελ. 261-264). Φθάνει μάλιστα στο σημείο να θεωρεί την ελεημοσύνη σε φτωχούς και ανήμπορους ως μέθοδο για την δημιουργία και άλλων φτωχών και εξαθλιωμένων ώστε να πλουτίζουνε διάφοροι Σάϋλοκ, ταυτιζόμενη στο θέμα αυτό με την μαρξιστική αντίληψη περί της κοινωνικής πρόνοιας και της χριστιανικής φιλανθρωπίας: Η σκέψη της βασίζεται, όχι βέβαια στο κυνικό δόγμα (μαρξιστικό;) ότι θα ήταν καλλίτερα να μένανε οι φτωχοί χωρίς παροχές ώστε να αναπτύξουνε το μίσος που προσιδιάζει αναγκαστικά στην ταξική τους κατάσταση, αλλά στο ότι θα ήταν καλλίτερα οι πλουσιώτεροι να αφήνανε τους φτωχούς και τους ανήμπορους να πεθαίνουνε, ώστε να μην μαζεύεται «κακό κάρμα». Το διατυπώνει δε πολύ χαρακτηριστικά: «...κάθε χρυσό νόμισμα από τα εκατομμύρια που προσφέρουν γενναιόδωροι κι ευσπλαχνικής διάθεσης άνθρωποι, πέφτει σαν φλογερή κατάρα κι’ όχι ευλογία, πάνω στον φτωχό, που θάπρεπε ν’ ανακουφίσει. Αυτό εμείς το ονομάζουμε παραγωγή εθνικού Κάρμα με τρομερές συνέπειες, όταν έλθει η ώρα της πληρωμής».
Στην πραγματικότητα, η Μπλαβάτσκυ με την Θεοσοφική Εταιρία, στο τέλος του 19ου αιώνος θέτει τις θεωρητικές βάσεις και βάζει σε εφαρμογή ένα ευρύτατο σχέδιο αποχριστιανισμού του χριστιανικού κόσμου και μη εκχριστιανισμού της Ινδίας και της Κίνας. Σχέδιο, η εφαρμογή του οποίου γίνεται συστηματικό και συνεχίζεται και μετά τον θάνατό της μέχρι τις μέρες μας, μόνο που σήμερα, αντί του όρου Θεοσοφία, χρησιμοποιείται ο όρος "Νέα Εποχή".
Νικολάου Ι. Σταυριανίδη
"Θεοσοφία - Νεα Εποχή"