Εκκοσμικευτικός Ρομαντισμός και Εκκλησιαστική Ευσέβεια

«Σύγχρονη Εκκοσμίκευση» η γενικότερα «Κοσμική Εποχή» καλούμε, με φιλοσοφικοθεολογική γλώσσα, τον «Εκρομαντισμένο» κόσμο που προέκυψε από την «Αναγέννηση, τον Ορθολογισμό και τον Διαφωτισμό», σε αντίθεση με την Εκκλησιαστική και Παραδοσιακή Ασκητική Ευσέβεια του Ελληνοκεντρικού Ορθόδοξου χώρου. Ο όρος που χρησιμοποιείται συχνά για να περιγράψει τις ίδιες έννοιες είναι «Μοντέρνο-Μοντερνισμός» και περαιτέρω το Νεωτερικό «Μεταμοντέρνο Παράδειγμα» Η κοινή διήκουσα έννοια είναι «Εξέλιξη» και η κοινότερη εφαρμογή της, η σύγχρονη πολιτική «καραμέλα» «Πρόοδος- Προοδευτισμός». Η ορθόδοξη αντίστοιχη λέξη είναι η ταπεινή «Προκοπή».

• Ο Νεορομαντισμένος αυτός Κόσμος μας ταυτίζεται με ό, τι σήμερα κυριαρχεί στον πλανήτη μας σαν «Δυτικός Αμερικανο-ευρωπαϊκός πολιτισμός», ως σφραγίδα ενός «πλανητικού πολιτισμού» παγκοσμιοποιημένου αλλά όχι πολιτικά και οικονομικά και κυρίως πνευματικά ενοποιημένου.
•  Ο Ρομαντισμός είναι η πνευματική πηγή που από το τέλος του Μεσαίωνα αρδεύει την κοσμοθεωριακή μας υπόσταση. Αλλά ταυτόχρονα και το εξωτερικό περιτύλιγμα αυτού που σήμερα καλούμε σύγχρονη, μοντέρνα η μεταμοντέρνα κοινωνική ζωή, η οποία έως πρόσφατα είχε πυρήνα την Ορθόδοξη Εκκλησιαστική Παράδοση, αλλά το ορατό της κέντρο- η Ενορία και τα Μυστήρια –είχαν, ήδη από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, αρχίσει να εκκοσμικεύονται αφήνοντας τα Μοναστήρια ως τον μοναδικό «εχθρό» του «Κόσμου». Μπορούμε να ταυτίσουμε μεθοδολογικά αυτόν τον εκρομαντισμό της Χριστιανικής ζωής και Συνείδησης, με το τον Πατερικό όρο Κοσμικό ή σαρκικό φρόνημα!
• Τα παιδιά μας πλέον, ξενιτεύονται, στην «ενωμένη» Ευρώπη και στον υπόλοιπο κόσμο, και σε αντίθεση με το πρόσφατο παρελθόν, δημιουργούν μαζικά οικογένειες με διαφόρων εθνικών, κοινοτικών και θρησκευτικών παραδόσεων ανθρώπους, ενώ σε μεγάλο βαθμό αυτό που ονομάζουμε θρησκευτική ζωή εμπνέεται από την Οικουμενιστική, περί Χριστιανισμού αντίληψη. Το γεγονός αυτό, αν και από πολλούς επευφημείται ως επαινετή εξωστρέφεια μιας «Ανοικτής Προοδευτικής Ελληνικής Κοινωνίας», σηματοδοτεί το κυριότερο εκκοσμικευτικό σύμπτωμα και ταυτόχρονα χαρακτηριστικό γνώρισμα κοινωνιολογικού εκρομαντισμού: Τον τεμαχισμό της Ελληνικής Ορθόδοξης χριστιανικής κοινωνίας σε διακριτούς παραγωγικούς και αντίστοιχους τομείς «προσφοράς υπηρεσιών», με σύστοιχη εκπαιδευτική εξειδίκευση και επαγγελματικό προσανατολισμό- απασχόληση που δεν αντανακλά πια ούτε τις κλασσικές μαρξιστικές «διαμάχες των κοινωνικών Τάξεων», ούτε τις παραδοσιακές εθνικές βιοτικές ανάγκες αλλά ούτε τις πνευματικές_θρησκευτικές Ελληνορθόδοξες συνήθειες. Αλλά, την μοντέρνα-σύγχρονη-προοδευτική, πάντως ρομαντικοποιημένη καταναλωτική αντίληψη περί ευημερίας / ευζωίας που κυριαρχεί στην εποχής μας. Αυτή περιλαμβάνει, την εκάστοτε «ενδυματολογική και διατροφική μόδα», την «διασκέδαση» και την «ουτοπική» έως παράλογη οικονομικά, «αερομεταφερόμενη» τουριστική βιομηχανία. Η οποία μέσω της ψηφιακής τεχνολογικής εξέλιξης προωθεί την υπέρβαση της ανίας και των σύγχρονων σωματοψυχολογικών αδιεξόδων της ασφυκτικής καθημερινότητας (Κατάθλιψη, Παχυσαρκία κλπ), μέσω της διηπειρωτικής κατάργησης γεωγραφικών, κλιματικών, γλωσσικών και «πολιτικοπολιτισμικών συνόρων που διαφημίζει εξωτικά ταξίδια και παγκοσμιοποιημένες Διακοπές, με υποσχέσεις υλοποίησης κάθε ανθρώπινης (ή ζωώδους), ενεργούς ή απωθημένης, ε π ι θ υ μ ί α ς, , ακόμα και σε «συσκευασία» «Πνευματικότητας» !
• Ένας τέτοιος εκκοσμικευτικός η κοσμικός Ρομαντισμός ενισχύεται ιδιαίτερα από τα σύγχρονα ιδεολογικά κινήματα και «κοινωνικές» κατακτήσεις της Νέας Εποχής: Μία μαξιμαλιστική παραχώρηση «Δικαιωμάτων, Απαιτήσεων και Παροχών», συνάμα με μια σοβούσα αθρόα άθρησκη, καταναλωτικού τύπου Νεοεποχιακή «Πνευματικότητα» (π.χ. ψυχολατρικό-awareness-διαλογισμό¹, fitness Yoga) επενδυμένη με φαντασιακού τύπου ψευδοεπιστημονικό και ψευδοθρησκευτικό μυθολογισμό»- τύπου ΜARVEL Cinema Comics, Matrix, UFO και …Λιακόπουλο)!
• Η Κουλτούρα οχυρώνεται στο ιδεολόγημα περί του Υψηλού της Τέχνης το ίδιο και η Ψυχαγωγία, που κατέληξε στις μέρες μας κυρίως ψηφιακή και virtual, ενώ στην Κομματικοποιημένη (δηλ. κομματιασμένη), Πολιτική κυριαρχεί το δόγμα : «Ανήκομεν τελεσίδικα στην ενιαία παγκοσμιοποιημένη, τεχνολογικά προηγμένη και εξελιγμένη Επιστημονικά, Δύσιν”!
• Δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι όλοι αυτοί οι «χώροι» καθίστανται προσιτοί στο ευρύ κοινό, μόνο ως ακέραια (ή κλασματικά), τεμαχισμένα και ξεχωρισμένα κομμάτια μίας έκπαλαι ενιαίας κοινωνικοπνευματικής singularity =μοναδικότητας_ιδιαιτερότητας, που ορίζουμε ήδη από την αρχαία Ελλάδα, ως «Πόλη», έναν συγκεκριμένο «τόπο» και «τρόπο» «πολιζόμενο όχι απλά κατοικούμενο» από ελεύθερους Πολίτες, δηλαδή πρόσωπα (όχι άτομα) με δεσπόζον συλλογικό σημείο ενότητας και αναφοράς, όχι τόσο την φυλετική καταγωγή αλλά το ιδιαίτερο φυσικό η συμβολικό Σημείο-σήμαδι (ξόανο, βωμό, άγαλμα, ναό) της ιδρυτικής θεότητας ή Τάφο-Σήμα του ημιθέου ήρωα και ιδρυτού_Βασιλέα της πόλεως και όχι απλώς κατοίκους- Ιδιώτες! Οπότε, «άδειασμα του Δημόσιου κοινωνικού Χώρου από τον ιδρυτή του, Θεό, σημαίνει κομμάτιασμα του ενιαίου, μοναδικού όμορφου και αρμονικού «κόσμου» =κοσμήματος, του Άστεως_Πόλεως, δίκην βαρβαρικής δηώσεως και αρπαγής, που είναι ουσιαστικά η Εκκοσμικεύση (βλ.Charles Taylor A secular Age)!
• Η Ρομαντική Εκκοσμίκευση συντείνει, η αρχαιοελληνική Πόλις και η διάδοχός της, ελληνιστική και ρωμαϊκή Κοσμόπολις, αντί να συναντηθεί με το χριστιανικό όραμα «…ινα ώσιν Εν!», ως κοινή διαχρονική πορεία προς την ελληνοκεντρική Καθολική Ορθόδοξη Ενότητα-_Εκκλησία, του σύμπαντος Κόσμου, να διολισθαίνει προς την Αίρεση, την κοινωνικοπολιτική διάσπαση, την προσωπική αλλοτρίωση. Μέσα από την επιδίωξη και τάση: Της Οικονομίας προς το μέγιστο δυνατό κέρδος, της Πολιτικής προς τον μέγιστο δυνατό συμβιβασμό, της Εκπαίδευσης και του Αθλητισμού προς τη μέγιστη δυνατή επίδοση, του Πολιτισμού προς το μέγιστο ανταγωνιστικό καλλιτέχνημα, τέλος της Ψυχαγωγίας και της κοινωνικής ζωής προς μεγιστοποίηση ικανοποίησης και ηδονής! (βλ.Ch.Taylor A secular Age_Μια Κοσμική Εποχή εκδ. Ινδικτος).
• Στην ίδια Ρομαντική / μοντέρνα ή μεταμοντέρνα «λογική», η επιστημονική Μόρφωση έχει καταντήσει τεχνολογική αποσπασματική εξειδίκευση και έχει μεν χειραφετηθεί εναντίον της Θρησκείας γενικά, αλλά η κριτική της λειτουργία ως επιστήμης υποτάσσεται με καθαρά «Ρομαντικό» (δήθεν επαναστατικό-προοδευτικό), τρόπο-, σε ιδεολογικού έως ιδεοληπτικού χαρακτήρα αθεϊστικούς «αφορισμούς»- (“υπαρξιστικός_επιστημονικός Αθεϊσμός” R.Dawkings, S.Hawking κ.ά.).
• Μια τέτοιου είδους, αθεϊστική χειραφέτηση, στο όνομα της Επιστήμης, ξεκινάει από την λάθος ερώτηση: Υπάρχει Θεός? Η απάντηση «όχι», είναι σωστή, αλλά δεν είναι πραγματική! διότι ο Θεός «δεν υπάρχει»! Υπ-άρχω =είμαι υπό την αυτοδύναμη και αυτοκινούμενη «Αρχή» του Big Bang, (όχι φυσικά «Δημιουργία») -η οποία, κατά την αυτή αντίληψη ΔΕΝ έχει ανάγκη κανένα «θεό» για να λειτουργήσει! Απλά συμβαίνει, αυτοεξελίσσεται σε ένα εξ’ ίσου ρευστό και μεταβαλλόμενο Σύμπαν! Όμως η αναπόδραστη και προβλεπόμενη θερμοδυναμική και βαρυτική κατάρρευση, κβαντική απορρύθμιση, αποσύνθεση και καταστροφή, λόγω του φαινομένου της κοσμικής «Διαστολής του Σύμπαντος», κόντρα σε κάθε ορθολογική και επιστημονική αναγκαιότητα, δεν συμβαίνει! Τουλάχιστον στην παρούσα κοινή αντίληψη περί του Χρόνου! Δίνοντας την εντύπωση της αιωνίου Σταθερότητος και της συμπαντικής «παλιντόνου» Αρμονίας». Για το λόγο αυτό συνήθως ταυτίζεται ο Θεός με το απρόσωπο αιώνιο Σύμπαν, στις περισσότερες θρησκευτικές παραδόσεις.

Αντίθετα για τους Χριστιανούς : Ο Θεός Είναι! Εκτός Σύμπαντος! Δίχως Αρχή! Δεν έχει ανάγκη το Σύμπαν για να ΥΠΑΡΞΕΙ! Ούτε ΕΞΕΛΙΣΣΕΤΑΙ! Και κάποτε θα είναι ο Θεός τα «πάντα εν πάσι»! Δίχως να υπάρχει Σύμπαν! Επειδή Μόνος Αυτός χωρίς καμία αναγκαιότητα το θέλει!

( Είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού, ούκ έστι Θεός! Εν αρχή ην (άρα και πριν από την αρχή), ο Θεός Λόγος! ᾿Εγώ εἰμι τὸ Α καὶ τὸ Ω, λέγει Κύριος ὁ Θεός, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος! Καὶ την ἁγίαν πόλιν ῾Ιερουσαλὴμ καινὴν εἶδον καταβαίνουσαν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ἀπὸ τοῦ Θεοῦ, ἡτοιμασμένην. Οὐ χρείαν ἔχει τοῦ ἡλίου οὐδὲ τῆς σελήνης ἵνα φαίνωσιν αὐτῇ· η δόξα τοῦ Θεοῦ ἐφώτισεν αὐτήν, Καὶ εἶδον οὐρανὸν καινὸν καὶ γῆν καινήν· ὁ γὰρ πρῶτος οὐρανὸς καὶ ἡ πρώτη γῆ ἀπῆλθον, καὶ ἡ θάλασσα οὐκ εστίν ἔτι.) Αγία Γραφή!

• Τελικά, κριτική στον Ρομαντισμό σημαίνει κριτική στους πνευματικούς προγόνους του, δηλαδή στον θεολογικό και φιλοσοφικό Ορθολογισμό της Ευρωπαϊκής σκέψης και παράδοσης που είναι ο Χριστιανικός Καθολικισμός και ο Προτεσταντισμός από τη μία πλευρά και ο Ιδεαλιστικός Ορθολογισμός και ο Υλιστικός Διαφωτισμός, από την άλλη.

Στοιχεία του Ρομαντισμού είναι:

• • Η ποιητική του Θαυμαστού-Εξωτικού πoυ ξεκίνησε με το ρομαντικό έντεχνο παραμύθι και εξελίχτηκε στην ρομαντική Μυθιστορία-Μυθιστόρημα, όχι με την κλασσική έννοια του Μύθου αλλά με την εισαγωγή της έννοιας της Εξέλιξης και τη δημιουργία του είδους της Επιστημονικής Φαντασίας (Ιούλιος Βερν, Χιούγκο Γκέρνσμπακ, τον Χ. Τζ. Γουέλς, James Duncan Lawrence: "The Tom Swift Jr. stories” κ.ά). (had stronger science-fiction elements than the earlier series, The stories offered science that was more intriguing than accurate. the characters and titles are well-remembered and lovingly regarded, and a number of scientists, researchers, and engineers, including Apple'sSteve Jobs_and Steve Wozniak, profess to having been set on their courses by Tom Swift Jr.)

• Η Ρομαντική ειρωνεία: Είναι η θεωρία του αισθήματος ατομικής υπέρβασης της ανίας της καθημερινότητας όχι μέσω της εντός Ημών (Συνάξεως και Καρδίας) εύρεσης του Αληθινού Τριαδικού Θεού, αλλά των ειδώλων της Φαντασίας του υπαρξιακά Θαυμαστού και Ανικανοποίητου. «Υπαρξιακά » σημαίνει, εξ ‘ου και ο όρος φιλοσοφικός «Υπαρξισμός», κάτι που δεν υπάρχει μεν, οντικά (είναι «όν»), όμως κάποιος μπορεί να διαλεχτεί μαζί του οντολογικά, να μιλήσει γι’ αυτό σαν να υπήρχε! (ως ον). Σύμφωνα με την φιλοσοφική διάκριση: Οντολογικό = το όν ως είναι, Οντικό= το όν ως όν! Έτσι φτάνουμε στην «υπαρξιακή ιδέα» της σειράς των κινηματογραφικών έργων επιστημονικής και όχι μόνο, φαντασίας, όπου δημιουργείται η χαρακτηριστική στο χολιγουντιανό σινεμά, ρεαλιστική εντύπωση επαφής με κάτι που αντικειμενικά είναι ανύπαρκτο ως όν, αλλά η αίσθηση του είναι υπαρκτή!

• Το «παράλογο» έως «τρομακτικό» της «συνομιλίας» με «κάτι» που είναι όχι απλά «μυθικό» αλλά «προσκαλείται να μυήσει» τον συνομιλητή του στην συν-ύπαρξη ή και την ομοίωση-ταύτιση με το «τέρας», αποδιώκει από την ψυχή του ανθρώπου την Ορθόδοξη Πνευματική Ανάπαυση και προκαλεί μια διαρκή Αδημονία και Αναζήτηση!: Το μοτίβο του ταξιδιού. «…και ήν ελαυνόμενος υπό του πονηρού πνεύματος εις τας Ερήμους» κατά Λουκάν 13,7!

• •Προκαλεί τη γοητεία του μακρινού και άγνωστου τόπου: Fernweh-Ουτοπία! (Φιλοσοφικός Γερμανικός Ιδεαλισμός και Φαινομενολογία).

• Εισάγεται φιλοσοφικά και οντολογικά η έννοια της Ρομαντικής Περιπλάνησης : Wanderlust, που έχει αρχίσει με τις Μεγάλες Ανακαλύψεις (Αμερική, Αφρική κλπ) και καταλήγει στην Ευρωπαϊκή Περιήγηση που γενεσιούργησε τον σημερινό επαγγελματικό Τουρισμό!(τώρα πλέον και…θρησκευτικό) !

• •Το Ρομαντικό έντεχνο παραμύθι προετοιμάζει επίσης την αλλαγή και μετεξέλιξη του τρόπου που βλέπει ο άνθρωπος την Φύση και περαιτέρω την Κοινωνία!. Π. χ .Ο Παπουτσωμένος Γάτος εξελίσσεται μέσω της κινούμενης εικόνας (Φωτογραφία –κινηματογράφος) , σε Μίκυ Μάους, και τέλος Ψηφιακή εικονική πραγματικότητα του Πολέμου των Άστρων!!
• • Έτσι προκύπτουν οι «Ρομαντικοί ήρωες»: Η Ωραία Ερωμένη –Κοιμωμένη και Δυστυχισμένη Κόρη! Ο Ιππότης -Πρίγκιπας που τη «σώζει»! Η το αντίθετο: Η Πεντάμορφη Κόρη: «Θηλυκή αιώνια Συμπαντική Αρχή- απόκρυφη –μασονικής εμπνεύσεως- Γνώση» που «λυτρώνει» τον αγαπημένο Μύστη της!

Η «Κόρη», όπως γενικά ή ερωμένη γυναίκα στη Ρομαντική Όπερα, συμβολίζει τη απόκρυφη, από βέβηλα και αμύητα εκκλησιαστικά μάτια και αυτιά, «Γνώση και Αλήθεια» των Μασονικών Ταγμάτων, ή την «παρθένα ψυχή» του Ιππότη-Ποιητή-Μύστη, την οποία πρέπει να σώσει από τους «εχθρούς, τους δράκους και τους φαύλους πολέμιους» με ανταμοιβή το ουτοπικό κάστρο «Monsalvat» των Εσωτεριστικών Μυστηρίων. Από τη Ρομαντική αυτή μανιέρα δεν εξαιρείται καμιά, μα καμία όπερα, ακόμη και αυτές οι Ιταλικές όπερες με συνθέτες μεσογειακούς ανθρώπινους τύπους, εξορκίζουν από τις (Nτίβες – devas sankriç) οπερατικές ηρωίδες κατά κανόνα Soprano, το σαρκικό, σεξουαλικό στοιχείο, εξιδανικεύοντας τες σε αγγελικά ύψη, ακριβώς διότι συμβολίζουν την Αγνή Ανόθευτη Γνώση! Ως τέτοιου είδους «Σωτηρία», να εννοήσουμε την εύρεση της κρυμμένης απόκρυφης Εσωτεριστικής ΓΝΩΣΗΣ! Ανευ Πίστεως και Ιερατείων! Αυτό ακριβώς πρεσβεύει ο Ροδοσταυρισμός !

Όχι πάντως η Χριστιανική Ορθόδοξη Πίστη που προσανατολίζεται μόνιμα στην «αιώνιο ζωή», που είναι η εύρεση και η αληθής «Γνώση» του Αΐδιου Τριαδικού Θεού μέσω της Αγάπης_Θυσίας του Σαρκωθέντος Χριστού και των Θείων και Ακτίστων Ενεργειών Του Αγίου Πνεύματος. «Αύτη έστιν η αιώνιος ζωή ίνα γινώσκωσί σε τον μόνον αληθινόν Θεόν και όν απέστειλας Ιησούν Χριστόν Κατά Ιωάννην (ιζ΄ στ.3)

• Με την έννοια αυτή η αληθής Πίστη δεν αρνείται την επιστημονική Έρευνα και Γνώση, ούτε όμως υπηρετεί τον Μύθο ή την ανάμιξη του μύθου με ορθολογικό σκεπτικισμό ή ψευδοεπιστημονική εικοτολογική σεναριογραφία (επιστημονική Φαντασία). Η Πίστη ως βασική παράμετρος του θρησκευτικού φαινομένου, αποτελεί θεμελιώδη και αυθεντική λειτουργία του αληθινού Ανθρώπου ο οποίος αναζητά την προσωπική Αυτοαλήθεια (Υπαρξιστικός όρος του Martin Heidegger) , με όρους αυθεντικής Έρευνας, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο του Χριστού (βλ. +Κων.Παπαπέτρου Πίστη και Γνώση).
• Ο ορισμός της ΤΕΧΝΗΣ ως ιδιότυπης Γνώσης καθορίζει την μυητική «αποστολή» του ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ! (ρομαντικός όρος). Στην Ορθόδοξη Παράδοση, αντίθετα, μιλάμε όχι για καλλιτέχνες αλλά για «Μαῒστορες»!
• Κυρίαρχο στοιχείο του Ρομαντισμού είναι επίσης η αποκήρυξη της αρχής της Μίμησης, άρα εμμέσως και κάθε Παράδοσης! Διότι οι Παραδοσιακοί τεχνίτες μιμούνται τους προηγούμενους Μαΐστορες. Οι Καλλιτέχνες αντίθετα προσπαθούν να είναι πρωτότυποι-«δημιουργοί»!
• Το νέο Οράσθαι: Η αποθέωση του πρωτότυπου και της πρωτοτυπίας. «Σύγχρονο» και Παλιό! Μοντέρνο και Μεταμοντέρνο!
• Κυρίαρχη τάση της καλλιτεχνικής δημιουργίας γίνεται η εξελικτική αντίληψη να προσλάβουμε τη Φύση μέσω της «γλώσσας» της Σύγχρονης (ρομαντικής) τέχνης.
• H θεωρία περί Υψηλού της Τέχνης εξελίσσεται σε « Ζωγραφική του Εσωτερικού τοπίου του Ανθρώπου».
• Αυτό επιτυγχάνεται με την αναβάθμιση του στοιχείου της «Νύχτας»- Σκοτεινή αίθουσα» ως του μοντέρνου και μεταμοντέρνου «τόπου» διεξαγωγής της Ρομαντικής Εικαστικής και Εικονικής Τέχνης!!!

• •Αγγλικός Ρομαντισμός: Φύση Γοτθικού στυλ, Δάσος, Ομίχλη!

• Φύση πλήρης φαντασμάτων και ξωτικών! Επαναφορά στον Παγανισμό.

• • «Έμψυχη φύση»: Ανιμισμός_Σαγήνη και Απειλή. Νάνοι, Νεράϊδες, ξωτικά, κερατάκια,ζωντανά δέντρα,ποτάμια,άνεμοι και σύννεφα, «το πνεύμα των χριστουγέννων»! Η νεοεποχιακή έννοια της ζωντανής «Γαίας»..(Β. Tolkien : «O Mύθος του Δακτυλιδιού της Μέσης Γής»)

• Η εκρομαντισμένη «ανακάλυψη» της “ψυχής” : όχι της χριστιανικής ως κάθαρση από τα πάθη, συνιστά την Ψυχαναλυτική αντίληψη: Από τον εξωτερικό «περιηγητικό» ρομαντισμό καταλήγουμε στην εσωτερική πορεία της ψυχοανάλυσης, ως αναστοχασμό των εσωτερικών σκέψεων και διαλόγων, από την οπτική γωνία ανακάλυψης της κρυμμένης ΓΝΏΣΗΣ, όχι της ΑΛΗΘΕΙΑΣ, συνολικά!
• Ο σεβασμός και η διαφύλαξη του ιερού προσωπικού χαρακτήρα της Αλήθειας, αποσιωπήθηκε από τον Κύριο Μας Ιησού Χριστό στον διάλογο με τον Πιλάτο που ρώτησε: … «και τι εστίν αλήθεια;». Υπονοώντας δια της σιωπής, το λάθος του ερωτηματικού μορίου, που χρησιμοποίησε ο Πιλάτος το οποίο έπρεπε να είναι «τις» και όχι «τι»!
• Μια τέτοια «ρομαντικού τύπου στοχαστική ακολουθία», ψυχαναλυτική, δίχως προφανείς απαντήσεις, αλλά μόνο «ερμηνείες», απαιτεί να υπάρχουν Διχασμένοι Ήρωες, όπως ο Πιλάτος: Αυτοί που κατέχουν την Γνώση και παριστάνουν ότι δεν την ξέρουν για να μην την μάθουν οι πολλοί! Τη Γνώση αυτή που έμαθαν με την «μυητική Συνομιλία με το Τέρας στο σκοτεινό δάσος». π .χ Κοκκινοσκουφίτσα και τις υπόλοιπες παραλλαγές της αποκρυφιστικής «Αποπλάνησης» (άραγε δαιμονικής ή εωσφορικής, σύμφωνα με την θεοσοφική διάκριση)?
• Ο διχασμένος ήρωας! Περνάει μέσα από τις Παραλλαγές-Μεταμορφώσεις του Σωσία (Doppelgänger)= «ψευδής Εαυτός» στη σύγχρονη Ψυχιατρική.
• Η έννοια του Ατομικού και Συλλογικού Ασυνείδητου: Carl Young!

Βλ.Ellenberger, Η.: Τhe Discovery of the Unconscious, New York 1970, «The fairy tale as background of dynamic psychiatry» Η καταγωγή της έννοιας του φροϋδικού ασυνειδήτου από τον Ρομαντισμό ως προδρόμου του.

• Γαλλικός Ρομαντισμός: Ο Άκρατος Φιλελευθεριάζων Ερωτισμός!

• ΠΑΡΙΣΙ : « Πόλις του Φωτός»! Συμβολίζει, για τη σύγχρονη δεξιά , κεντρώα και αριστερή Ελευθεριάζουσα Διανόηση: άκρατη Libertẻ, Υψηλή κουζίνα, ελεύθερος έρωτας, πορνεία ως τέχνη, Μόδα, Ντύσιμο, Κόμμωση,Μακιγιάζ, ταύτιση πολιτικής και ατομικής ελευθερίας, σεξουαλική και γενικότερα,προσωπική χειραφέτηση, κλπ! (Εδώ χωρεί η συζήτηση για την «Θαΐδα» του Ανατόλ Φράνς) Η πόρνη που μετανόησε με τη βοήθεια του αναχωρητή Παφνούτιου ο οποίος όμως χάνεται νικημένος από τον δαιμονικό έρωτα προς την Θαΐδα!
• Νεοελληνικός Ρομαντισμός: Αγώνας για αρχαιολατρική Ηρωϊκή Απελευθέρωση, Ελλαδοκεντρική Ανεξαρτησία, αλλά και Παρακμή, Πτώχευση, Κρίση , Μετανάστευση! Μια κατάσταση χωρίς …μέση! Η’ του ύψους η’ του βάθους!!
• Charles Taylor, «Κοσμική-secular Εποχή»
• Τελικά η «Τρίτη Εποχή», που ορίζει στα βιβλία του ο χριστιανός φιλόσοφος Charles Taylor μέσω της Εκκοσμίκευσης είναι η απόλυτη αντίστροφη βιωματικότητα της ευσέβειας, του σύγχρονου κόσμου, που αρθρώνεται με «θρησκευτικό» τρόπο! Με άλλα λόγια ζούμε την πλήρη αντιστροφή της Εκκλησιαστικής Εποχής, όπου η Αμαρτία γίνεται αρετή και εξασκείται σαν «θρησκεία»!

• Η αθεΐα, ο εξοβελισμός κάθε ιερότητας από την κοινωνία, η χειραφέτηση και η πολιτική διεκδίκηση επιμέρους ομάδων, μειονοτικών και μειονεκτικών, γίνεται «θρησκεία» με «θεολογία» το Δικαίωμα συμμετοχής αν όχι επιβολής στην δημόσια ζωή!
• Στην «Κοσμική» αυτή κοινότητα εγκαθιδρύεται επίσημα, η «Βασιλεία» των Ατομικών Πεποιθήσεων»: Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε»!!! «Κακό» σε μια τέτοια κοινωνία είναι οι «δογματικές διατυπώσεις της αντίθετης άποψης»! Απαιτείται «πίστη» στη Απιστία!

Εδώ οφείλουμε να τονίσουμε ότι και το γνώρισμα της αληθούς, χριστιανικών προδιαγραφών, Πίστεως είναι να πιστέψεις στο «Υπέρ(παρά)λογο» όχι το αντίθετο!

Δεν υπάρχει αποδεδειγμένη Πίστη! «Πίστις έστιν ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων».Εβρ.11,1.

Η βαθύτερη λογοδοσία-«του δούναι λόγον»- περί της ημών Πίστεως, γίνεται μόνο στο επίπεδο της βιωμένης Πίστεως. Διότι η Πίστη δεν είναι το ιδεολογικό ή θεωρητικό αντίθετο της Απιστίας. Αλλά η εσωτερική, πνευματική και βιωματική Επιτυχία ή Αποτυχία της εύρεσης του Θεού ή της επίτευξης και όποιου άλλου σημαντικού πράγματος ή βιώματος.

Η «άλλη κατάσταση»- Αndere Zustrand όπου το βίωμα της πίστεως- Bedegriff- γίνεται Δοξολογία: «Ως εμεγαλύνθη τα έργα Σου Κύριε»! Ο μέγιστος των ρομαντικών ποιητών Johann Christoph Friedrich von Schiller, εκφράζεται ποιητικά εγκαινιάζοντας την «Κοσμική θρησκευτικότητα», όπου Ποίηση και θρησκευτική εμπειρία ταυτίζονται!

Μια Ορθόδοξη περιγραφή για την Πίστη ως «τόπο» Πληρότητας, θα μίλαγε για μία Πνευματικότητα βιωμένη είτε θετικά: «δυνατή πνευματική εμπειρία», «χάρις». Είτε αρνητικά: «άρση της χάριτος», «ακηδία», «μελαγχολία»!

Στον Ζέν Βουδισμό, «πληρότητα» είναι η «κενότητα-emptiness», το «άδειασμα της υπάρξεως».

Φαίνεται όμως ότι είναι κοινή θρησκευτική εμπειρία η «κενότητα της καταδίκης», η Απώλεια, η μόνιμη απουσία του Θεού και η «κόλαση-τιμωρία» της αναγκαστικής παρουσίας των τερατωδών και ζωωδών μορφών των Δαιμόνων.(βλ. Τη κινηματογραφική μεταφορά του ψηφιακού παιχνιδιού WARCRAFT)!

Η «μεσότητα» των ακραίων θρησκευτικών εμπειριών αναζητείται εκκοσμικευτικά ως «ευημερία», «υγεία-ηρεμία», «ευτυχία»!

Το συμπέρασμα είναι ότι και στην θετική και στην αρνητική της μορφή, η «πληρότητα» της εμπειρίας υπονομεύει την ισορροπία της μέσης ανθρώπινης «καλοπέρασης-άνεσης-ευημερίας!

Τελικά τι είναι « Σωτηρία»? Η διαρκής Πρόοδος? Μάλλον όχι! Διότι στον δρόμο του αγώνα για πρόοδο υποκρύπτεται η «νοσταλγία» του υπερβατικού!

Τότε είναι η μονιμότητα στην «μέση ανθρώπινη ευημερία»? Μα τέτοια κατάσταση εκτός από ανύπαρκτη είναι εντελώς «αφύσικη»! Για παράδειγμα: Πρέπει να είσαι πεινασμένος για να ευχαριστηθείς το φαγητό! Αλλιώς μπορεί και να το συχαθείς

Αυτή η ταυτοποίηση ευημερίας-ευτυχίας, ως μέση κατάσταση είναι το τέλος κάθε ρομαντικού παραμυθιού: «…και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα! Όμως όχι! Τα πράγματα είναι στην οντική και οντολογική πράξη είναι πολύ χειρότερα! Πρόκειται για τη συνειδητοποίηση της Εξορίας του Αδάμ! Η Μέση κατάσταση Ευημερίας είναι να προσπαθούμε να καλυτερεύσουμε την εξορία μας, τη φυλακή μας! Π. χ Ενώ ουσιαστικά είμαι ένας πίθηκος που καπνίζει και χορεύει! Εξυψώνουμε τον χορό αυτό σε «ζεϊμπέκικο»-«Ζεύς+μπέκος= μπουκιά και συχώριο! Τον χορεύει ο Δίας όταν είναι στις καλές του! Μοιράζοντας γλυκές «μπουκιές» από θεϊκή αμβροσία! (Βίντεο)

Τελικά η εξήγηση της οποιασδήποτε «πληρότητος» απαιτεί «πίστη», δηλαδή αναφορά στο θεό ως βίωμα.

Η έλλειψη πληρότητας εξηγεί γιατί οι άπιστοι-άθεοι, πολύ έξυπνα, αφήνουν «κάθε ενδεχόμενο ανοικτό», εννοώντας αυτό το ενδεχόμενο με φυσιοκρατικό τρόπο. χ ο Stephen Hawking στο βιβλίο του «Απαντήσεις σε μεγάλα ερωτήματα», δεν αρνείται απόλυτα την ύπαρξη ενός «θεού» ο οποίος όμως θα «συμβαδίζει» με τα ευρήματα και της αντιλήψεις των Φυσικών και των Κοσμολογιών για τον Κόσμο!

Η δυνατότητα να προσδιοριστεί, η διαφορά, η διαφορετικότητα- η φύση, η διαφοροποίηση-ο τόπος η ο τρόπος του βιώματος της πίστεως, χρειάζεται «κάτι» καθαρά χριστιανικό: Τη Μεταμόρφωση! Του…ζώου σε …Άνθρωπο! Της …συνείδησης που βιώνει τα γεγονότα: «…είτε εντός είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα ο Θεός οίδεν», «..ημείς δε έχομεν νούν Χριστού» του Απ. Παύλου.

Η δύναμη για να φτάσουμε στην εκπλήρωση- πληρότητα της πίστεως, βρίσκεται «ένδον», εντός Ημών! Και η καταλληλότερη, προσβάσιμη και κατανοητή έννοια είναι η Επιθυμία!

Επιθυμία είναι η «θυμική» σύνθεση « Λογικού & Επιθυμητικού» της ψυχής του ανθρώπου. Να καταστεί ο άνθρωπος ο βιβλικός «Ανήρ Επιθυμιών». Κάτι πέραν του ενστίκτου και του απλού έλλογου νου. Έτσι ώστε να γίνει η επιστράτευση της ανθρώπινης θελήσεως «κατά θείον Νόμον και Ηθικήν»! Αλλιώς, όπως θα έλεγε ο Feuerbach, επέρχεται η «Αλλοτρίωση» να αναζητείται ο Θεός αντί «ένδον», προς τα «έξω» του ανθρώπου.

UMBERTO ECO

Όταν οι άνθρωποι σταματούν να πιστεύουν στο Θεό, δεν είναι ότι δεν πιστεύουν πια τίποτα. Πιστεύουν στα πάντα!

Κάθε φορά που ένας ποιητής, ένας ιεροκήρυκας, ένας αρχηγός, ένας μάγος ξεστομίζει ασυναρτησίες, η ανθρωπότητα ξοδεύει αιώνες αποκρυπτογραφώντας το μήνυμα.

Σήμερα μόνο οι ηλίθιοι κάνουν δικτατορίες με τανκς, από τη στιγμή που υπάρχει η τηλεόραση.

Μου φτάνει που ξέρω να διαβάζω, γιατί έτσι μαθαίνω αυτά που δεν ξέρω, ενώ όταν γράφεις, γράφεις μόνο αυτά που ξέρεις ήδη.

Τίποτε δεν δίνει σ’ έναν φοβισμένο άνθρωπο περισσότερο κουράγιο από το φόβο ενός άλλου.

Η τέχνη του διαβάσματος έγκειται στο να ξέρεις ποιες σελίδες να πηδήξεις.

Να φοβάσαι τους προφήτες κι αυτούς που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, επειδή κατά κανόνα κάνουν και άλλους να πεθάνουν μαζί τους, μερικές φορές πριν από αυτούς και καμιά φορά αντί για αυτούς.

Ο πολιτισμός δεν ακυρώνει τη βαρβαρότητα, αλλά, πολλές φορές, την επικυρώνει. Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει. 

Η μαζική κουλτούρα είναι αντι-κουλτούρα.

Οι κρίσεις πουλάνε καλά.

Κωμικό είναι η κατανόηση του αντιφατικού. Χιούμορ είναι η υποψία γι’ αυτό.

Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.

Η υπερβολική συσσώρευση στοιχείων κιτς αποτελεί μια αξιοσημείωτη υφολογική πρόταση.

Το ρόδο είναι τόσο πλούσιο σε νοήματα, που δεν του έχει μείνει πια σχεδόν κανένα νόημα.

Η μετάφραση είναι η τέχνη της αποτυχίας.

Έχω φτάσει να πιστεύω ότι ολόκληρος ο κόσμος είναι ένα αίνιγμα, ένα άκακο αίνιγμα που γίνεται τρομερό λόγω της δικής μας μανιώδους προσπάθειας να το ερμηνεύσουμε σαν να είχε δήθεν κάποια βαθύτερη αλήθεια.

1^ Ψυχολατρία: Η αποδοχή των λογισμών του Νου του ανθρώπου, ο Διαλογισμός πάνω σε ήχους ,εικόνες ή εικονοποιημένα «νοήματα» με ρομαντικού τύπου αποδοχή και μεθοδευμένη αναζήτηση όσων ψυχοσωματικών ενεργειών προσφέρουν Αναγωγή του Εαυτού, της Ευζωϊας και της Ευτυχίας ως μοναδικών υπαρξιακών στόχων του Ανθρώπου ! Εντελώς αντίθετα από τις Ασκητικοπατερικές Ορθόδοξες συμβουλές και οδηγίες, περί μη αποδοχής ακόμα και «ευσεβών» λογισμών»,που προτείνουν «Εξοδο» από την ασκητική Νήψη και Βιοτή! Ο αντίστοιχος συστηματικός Νεοεποχιακός όρος είναι «Θετική Σκέψη».