Πρεσβύτερος Πέτρος Πανταζής
Τυπική περίπτωση Ρομαντικής διαχείρισης του σημαντικότερου πνευματικού θέματος της Ορθόδοξης Παράδοσης, της Μετανοίας! Μέσα από την αισθαντική και ερωτοπαθή Γαλλική μουσική Σχολή και το οπερατικό έργο του Jules Massenet, Thais , όπου ο έρωτας για την πόρνη της Αλεξάνδρειας Θαΐδα, οδηγεί έναν ερημίτη άγιο στην Κόλαση, κι ας σώζεται η ίδια... Αλλά και την δημοσιογραφική διάδοση του με την αφηγηματική μεταφορά του από τον νομπελίστα συγγραφέα Anatol France. Ο οποίος παρουσιάζει και ερμηνεύει αυτό που η Γαλλική Ρομαντική Σχολή με όχημα την απόλυτη " δύναμη του Έρωτα", διακηρύσσει εμποδίζοντας την αυθεντική εν Χριστώ Σωτηρία!
Έτσι η (μουσική) Κόλαση για τον Ερημίτη Όσιο που σώζει την πρώην πόρνη Αγία Ταϊσία , στην Όπερα Thais, που εορτάζει σήμερα μαζί με την άλλη "εξ εταιρίδων" οσία μάρτυρα Πελαγία, είναι ένα Ρομαντικού (εωσφορικού) τύπου συγγραφικό εύρημα, που οδηγεί στον μουσικό ( δήθεν), Παράδεισο! Δηλαδή δείχνει ουσιαστικά τον τρόπο που ο αρχετυπικός ποιητικός Φάουστ του Johann Wolfgang von Goethe, πούλησε την ψυχή του στον Δαίμονα Μεφιστοφελή για να γλυτώσει την αγαπημένη του Μαργαρίτα. Είναι σαν να μας διδάσκει πως να ερμηνεύσουμε εμείς οι Χριστιανοί , με ρομαντικό τρόπο, αυτό που κληρονομήσαμε με την είσοδό μας στη Εκκλησία του Χριστού! Μας προσφέρει μια "άλλη" σωτηρία, ένα είδωλο Του Σωτήρα Χριστού στην ανεκπλήρωτη Ρομαντική -Μοντέρνα- Μεταμοντέρνα έκδοσή του. Οι σύγχρονοι φιλόσοφοι και θεολόγοι χρησιμοποιούν τους όρους "Εκκοσμίκευση , Ενθαδικότητα! Όπως θέλουν να μας διδάσκουν τα αριστουργήματα της Ρομαντικής λογοτεχνίας και της μουσικής Όπερας. Σε δύο μάλιστα εκδοχές, της ίδιας ιστορίας των Gounod και Berlioz . Αλλά βεβαίως είναι αμφίβολο εάν " δείχνουν" την πραγματική Σωτηρία!
Αυτό το αδιέξοδο, ενισχύει η σύγχρονη Ευρωπαϊκή φιλοσοφική, καλλιτεχνική και γενικότερα Ανθρωπιστική αντίληψη περί Ανθρώπου, Κόσμου και ..Θεού! Μια ευρύτερη ανάλυση υπάρχει στο γνωστό παλαιό πόνημα του Σέρβου Αγίου Γέροντα Ιουστίνου Πόποβιτς, "Άνθρωπος και Θεάνθρωπος"!
Διότι λόγω της υπαρξιακά ορατής δήθεν πνευματικής αλλά στην ουσία ,σωματικής μουσικής ηδονής περιορίζεται συνειδητά το επώδυνο αλλά
αναγκαίο, εσωτερικό προσευχητικό και καθαρτικό, εξεταστικό, σκέψεων και πράξεων "κοίταγμα" του πεπτωκότος Ανθρώπινου Προσώπου, εμποδίζοντας την Αληθή Μετάνοια. Το γεγονός αυτό αποβαίνει η μεγαλύτερη τιμωρία του Αμαρτωλού, ακριβώς επειδή προσφέρεται ως λίαν καλή, πνευματική ασχολία, η οποία δεν εξαντλείται σε μια "κόλαση εθισμού στη μουσική", αλλά μέσω μιας παράλογης υπαρκτικής προσωπικής επιλογής, συνεχίζεται αιωνίως, επειδή κολλάει στην ψυχή, ως "καλό, και επιθυμητό" πάθος!
Πρόκειται για την πιο χαρακτηριστική εφαρμογή της προτροπής του Τριωδίου: "Νηστεύσωμεν αδελφοί σωματικώς ,νηστεύσωμεν και πνευματικώς"!