ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

1. Εἶναι μεγάλα, ἀγαπητοί, καί ξεπερνοῦν κάθε ἀνθρώπινη λογική τά χαρίσματα πού μᾶς δώρησε σήμερα ὁ φιλάνθρωπος Θεός. Γι᾿ αὐτό λοιπόν ἄς χαιρόμαστε ὅλοι μαζί καί χορεύοντας ἀπό χαρά ἄς ὑμνήσομε τόν Κύριό μας. Γιατί ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι γιά μᾶς ἑορτή καί πανήγυρη. Ὅπως δηλαδή ἡ μία ἐποχή διαδέχεται τήν ἄλλη καί τό ἕνα ἡλιοστάσιο τό ἄλλο, ἔτσι ἀκριβῶς καί στήν Ἐκκλησία ἡ μία ἑορτή διαδέχεται τήν ἄλλη καί μᾶς πηγαίνουν ἀπό τή μία στήν ἄλλη. Πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες λοιπόν ἑορτάσαμε τό σταυρό, τό πάθος, τήν ἀνάσταση, ὕστερα ἀπό αὐτά τήν ἀνάληψη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ στόν οὐρανό. Σήμερα ὅμως συναντήσαμε τήν ἴδια τήν κορυφή τῶν ἀγαθῶν, φθάσαμε στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν, βρισκόμαστε στήν πραγματοποίηση τῆς ὑπόσχεσης τοῦ Κυρίου. «Γιατί ἄν ἐγώ φύγω», λέγει, «θά σᾶς στείλω ἄλλον Παράκλητο καί δέ θά σᾶς ἀφήσω ὀρφανούς» (Ἰω. 16, 7).

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

       Η πολυτάραχη εικονομαχική περίοδος (726-843 μ. Χ.) ανέδειξε μια πλειάδα αγίων ομολογητών στην Εκκλησία μας, οι οποίοι ομολογώντας την σώζουσα πίστη της, υπέστησαν φοβερά μαρτύρια και πολλοί από αυτούς έχασαν και αυτή τη ζωή τους. Ένας από τους μεγάλους ομολογητές αυτής της περιόδου υπήρξε και ο άγιος Νικηφόρος Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως.

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ο ΕΞ ΑΓΑΡΗΝΩΝ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

       Μεταξύ των χιλιάδων Νεομαρτύρων, οι οποίοι ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και έδωσαν τη ζωή τους, στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας, συγκαταλέγονται και ορισμένοι, οι οποίοι προέρχονταν από τους αλλόθρησκους τούρκους. Ένας από αυτούς υπήρξε ο ηρωικός Νεομάρτυς άγιος Κωνσταντίνος εξ Αγαρηνών.

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ Ο ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΜΑΡΤΥΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

      Μια από τις συκοφαντίες των μαινόμενων ειδωλολατρών κατά της Εκκλησίας στα πρωτοχριστιανικά χρόνια ήταν ότι απαρτίζονταν αυτή από αγραμμάτους και άσημους ανθρώπους. Ότι ο Χριστιανισμός ήταν η θρησκεία του απαίδευτου όχλου και των δούλων. Αλλά η παρουσία σπουδαίων εκκλησιαστικών προσωπικοτήτων τους αποστόμωσε. Μια από τις κορυφαίες μορφές της αρχαίας Εκκλησίας είναι και ο άγιος Ιουστίνος ο Φιλόσοφος και Μάρτυς. Ένας από τους πλέον μορφωμένους ανθρώπους της εποχής του, εφάμιλλος ή και ανώτερος από τους εθνικούς φιλοσόφους της εποχής του.

Η «Ελληνοποίηση» του Ιησού ως παράδειγμα «μετανεωτερικού» Εθνικισμού

Δημητρίου Ουλή

1. Προλεγόμενα

   «Κάθε σώμα ακουμπά στον δικό του, τον οικείο τόπο, η τείνει προς αυτόν, αν έχει αποχωριστεί απ’ αυτόν. Η δύναμη αυτής της ιδέας του οικείου τόπου βρίσκεται στο ότι σ’ αυτόν εδρεύει ένα μέρος του ορισμού της οντότητας που μένει εκεί. Ο τόπος είναι ένα μέρος του όντος. (…) Ανά­ληψη πρωτότυπη, που κάνει τον άνθρωπο όχι μία αυτόνομη οντότητα, όπως τον ήθελε ο ιδεαλισμός, αλλά ένα απόσπασμα του κόσμου»(1). Μολο­νότι το παραπάνω απόσπασμα εκφέρεται στο συμφραζόμενο μίας αριστο­τελικής προβληματικής περί τόπου, δεν θα ήταν υπερβολή να ισχυριστούμε ότι παραπέμπει σε μία ευρύτερη ανθρωπολογική συνθήκη.

Ο Αρειανισμός δεν έχει ακόμη ταφή. Έχει διαχυθή ως ψυχή στο σώμα της σύγχρονης Ευρώπης

  Η στρατηγική του Σατανά είναι μεγαλοφυώς ανεπτυγμένη, από παντού πολεμεί ούτος εναντίον του Χριστού, εναντίον του αγίου Σώματός Του — της Εκκλησίας. Δια μέσου πολλών και διαφόρων ανθρώπων μάχεται ο Σατανάς κατά του Χρι­στού : δια του Ηρώδου και του Νέρωνος, αλλά φοβερώτερον από τον Νέρωνα δια του Αρείου. Ο Νέρων επολέμει την Εκκλησίαν έξωθεν, ο δε Άρειος έσωθεν ο Νέρων απέκτεινε τους μαθητάς του Χριστού, ο δε Άρειος ήθελεν αυτόν τον Χρι­στόν να αποκτείνη. Εάν ο Ιούδας είχεν ένα συναγωνιστήν εις το έγκλημά του, ούτος είναι ο Άρειος. Εξελθών εκ του θεοκτόνου και αυτοκτόνου Ιούδα ο Σατανάς, εισήλθεν εις τον Άρειον και δι’ ουδενός άλλου ενήργει τόσον ολοκληρωτικώς, όσον δια του Αρείου.

ΤΟ ΖΙΖΑΝΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΟΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς

    Η Εκκλησία είναι η προσωπικότης του Θεανθρώπου Χριστού, θεανθρώπινος οργανισμός, ουχί ανθρωπίνη οργάνωσις. Η Εκκλησία είναι αδιαίρετος, όπως και το πρόσωπον του Θεανθρώπου, όπως και το σώμα του Θεανθρώπου. Δια τούτο αποτελεί βασικόν λάθος να διαιρήται ο αδιαίρετος θεανθρώπινος οργανισμός της Εκκλησίας εις τας μικράς εθνικάς οργανώσεις.

Γιατί έπεσε η Βυζαντινή αύτοκρατορία;

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (+)

«Ένα μη Κύριος φυλάξη πόλιν, εις μάτην ηγρύπνησεν ο φυλάσσων» (Ψαλμ. 126,1) «Μνήσθητι, Κύριε, ό,τι εγενήθη ημίν· επίβλεψον και ιδέ τον ονειδισμόν ημών. Κληρονομία ημών μετεστράφη αλλοτρίοις, οι οίκοι ημών ξένοις. Ορφανοί εγενήθημεν... Εδιώχθημεν, εκοπιάσαμεν, ουκ ανεπαύθημεν... Οι πατέρες ημών ήμαρτον, ουχ υπάρχουσιν· ημείς τα ανομήματα αυτών υπέσχομεν... Έπεσεν ο στέφανος ημών της κεφαλής· ουαί δη ημίν, Ότι ημάρτομεν» (Θρ. Ιερ. 5,1-2,5,7,16)

ΑΓΙΟΙ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ: Τι σου στοιχίζει η πίστι στο Χριστό;

ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ (+)

Σήμερα, αγαπητοί μου, είνε εορτή των αγίων Νεομαρτύρων της τουρκοκρατίας.

Εάν έχουμε τώρα εκκλησίες και χτυπάη καμπά­να και ερχώμαστε ελεύθερα στους ναούς, εάν υ­πάρχουν κληρικοί που λειτουργούν και ψάλτες που ψάλλουν, εάν υπάρχη Χριστιανισμός. Εκκλη­σία. όλα αυτά το οφείλουμε – που- στους κόπους, τις θυσίες, τα μαρτύρια και τα αίματα εκείνων που προηγήθηκαν. Δηλαδή:

“Αγία του Θεού (Ανάληψη), πρέσβευε υπέρ ημών”!

ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ

Για να δώσω μία ζωντανότερη εικόνα της Χάριτος που επικρατούσε πριν από χρόνια, θεώρησα καλό να αναφέρω σαν παράδειγμα, ένα περιστατικό από τα απλά Γεροντάκια της εποχής εκείνης.  Όταν ήμουν αρχάριος στην Μονή Εσφιγμένου (1950–1954), μου είχε διηγηθεί ο ευλαβής Γερο–Δωρόθεος ότι στο Γηροκομείο της Μονής ερχόταν και βοηθούσε ένα Γεροντάκι με τέτοια μεγάλη απλότητα, αφού νόμιζε ότι η Ανάληψη (του Χριστού) που εορτάζει η Μονή, ήταν μία μεγάλη Αγία όπως, λ.χ., η Αγία Βαρβάρα και, όταν έκαμνε κομποσχοίνι, έλεγε:

ΕΠΙΣΤΟΦΕΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Η  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ  ΕΡΧΕΤΑΙ  ΣΤΟ  ΓΟΥΗΤΟΝ

π. Βασίλειος Caldaroni

   Ο κόσμος μου φάνηκε ότι γκρεμιζόταν! Είχα μεγαλώσει σε μια βασικά προτεσταντική ομολογία και όσο μπορώ να θυμηθώ αισθανόμουν την κλίση για την ιερωσύνη. Σαν έφηβος ολόκληρή μου η προσωπικότητα είχε οικοδομηθεί γύρω από αυτή την αίσθηση της κλίσης μου για την ιερωσύνη. Η οικογέ­νεια μου, οι άνθρωποι της Εκκλησίας μου, και όλοι μου οι φίλοι το θεωρούσαν ως δεδομένο πως ο Μπίλ Caldaroni θα γινόταν ιερέας στην Ηνωμένη Εκκλησία του Χριστού.